Nyk de Vries

- The Netherlands -

Nyk de Vries is writer and musician, born in Noordbergum (1971) , a small village in Friesland. His youth in that relatively isolated area in the north of the Netherlands is a persistent motif in his literary work. He writes prose poems, both in Frisian and Dutch – very short stories not exceeding more than a hundred words – but also longer prose. De Vries is on his best when on a stage. His performances are vibrant and exhilarating. In recent years he performed at large poetry festivals, such as Poetry International and Poetry on the Road in Bremen, in most cases accompagnied by a musical act.

De Vries’ first bilingual (Dutch-Frisian) poetry collection Motorman was published in 2007. His second volume of poetry Per ongeluk reed ik naar het zuiden (Accidentally I drove South) was published in 2010. A year later he published De dingen gebeuren omdat ze rijmen (Things happen because they rhyme) (2011), a book with prose poems.

In 2010, Nyk de Vries’s second book of poetry Per ongeluk reed ik naar het zuiden was awarded the biennial Belcampo stipend, the most important prize for emerging literary talents in the northern province of Groningen.

His poetry collection ‘Things happen because they rhyme’ was nominated for the J.C. Bloem - Poetry Prize.

He adapted his prize winning novel ‘Renger’ (Piter Jelles Literature Prize) to a radio play he performed live. Gradually his performances also include a visual aspect. In 2018 he co-operated with the painter Tjibbe Hooghiemstrain in the exposition ‘Wâldman’. For this multimedial project about the Frisian Woods his texts were translated into English, German and Japanese.

It’s hardly surprising to state that we need literature to detect or confirm the strangeness of reality. Literature seems best qualified to show the distorted logic, the uncomprehensible events or the unexpected twists reality has in mind for us now and then. Literature gros glands these sorts of situations and good literature does so in a way that has a lasting effect.

The unexpected twist is the trademark and the strength of the prose poems of Nyk de Vries. In very short texts, none of which are longer than 120 words, he paints absurd situations. Many of his lyrics are funny, but never coarse or uncomplicated fun, because there are too many disturbing details that underline his often understated formulations. In the end, the characters in Nyk de Vries’ prose poems often find themselves in a state of existential inescapability.

An example of this can be found in the poem ‘Plaza St. Anna’, which describes how the lyrical I is dropped off at Plaza St. Anna after winning a dance competition with a girl named Lisa. De Vries ends with the following lines:

‘Daar regende het confetti en op een bepaald ogenblik lag ik met de bokaal in een fontein en probeerde tien minuten mijn hoofd onder water te houden. Ik weet ook niet meer precies waarom ik dat deed. Het leek op dat moment het juiste om te doen.’

‘ [...] where it was raining confetti. At some stage I found myself in the fountain with the winner’s cup, trying to keep my head underwater for ten minutes. I’m not sure why exactly. It just seemed like the right thing to do.’

Nyk de Vries makes clear it’s not evident to have an answer to everything, that it is a strange thought wanting this badly. There is a reality, there is a man who inhabits this reality. In-between reality and the man is a question, a life-size question. It is enough to find this question and to allow it to continue to exist as a question. In this sense, Nyk de Vries makes clear to us that nothing is more valuable than a good riddle to reset our brains.

In 2010, Nyk de Vries’s book of poetry Per ongeluk reed ik naar het zuiden (Accidentally I drove South) was awarded the biennial Belcampo stipend, the most important prize for emerging literary talents in the northern province of Groningen.

The jury called him a remarkable talent, one with an original and unique capability to turn the mundane into an exceptional story.

‘Nyk de Vries does not shy away from the bizarre and the surreal. Although these terms are clearly applicable to his work, one only notices these qualities after the fact, because everything seems so normal. However “mundane” the style and events in his texts are, Nyk manages to integrate them and furnish them with a progression and ending that catches the reader off guard. The poems are extremely unpredictable, without any clue as to where the story is going, but you cannot help believing them; he simply involves you.

In just a few words, Nyk manages to tell a complete story; one that is imaginative, hilarious and peculiar, crystal clear and seemingly quite simple. The work consists of well-considered sentences. The language is not difficult at all. These are texts that testify to a totally unique perspective on the world. In Nyk’s poetry, the speed of time seems a given. Going forwards and backwards. After having established a temporal or local position, the story develops, often in big leaps. Drastic changes take place, not only when it comes to circumstances, but also to deeply-rooted convictions.

These poems usually have a rather unexpected ending; the poet concludes on a ‘deep’, mostly pertinent, thought, which apparently has no connection with what preceded it – yet is inevitably related to it nonetheless. De Vries is giving us CHANCE and its eternal CHANGES. He takes big leaps in augmenting and almost directly diminishing its subjects. Everything is developed in an extremely detailed way, with not a word too many. Each word is allowed to assume its full meaning within these precise texts. Above all, everything is extremely witty and funny.

This authentic writing style reminds us of Charlotte Mutsaers, and of Fritzi Harmsen van Beek’s grotesque poems and stories. One of us mentioned Russian absurdist Charms. But they only ‘remind of’, as Nyk cannot really be compared to anyone. His prose poems have a unique voice of their own.’

Excerpt from the jury report of the 2010 Belcampo stipend.

Translated by Sophie van den Bergh.

More about the poet

Poetry

Motorman / Motorman

He rode around on his motorbike and I never knew what was going on in his head. One day I followed him to his cottage in the woods. I walked up to the tiny house, barged in and found him lying on his back on the wooden floor. He looked up, rose slowly and stared at me with a strange red face. I wanted to say something, but before I got it out, Motorman disappeared, never to return. I moved into the cottage and ended up living there for more than twenty years. It’s true what they say: each new house has to be better than the previous one.
Translated by David Colmer
Hij reed almaar rond op zijn motorfiets en nooit wist ik wat er in zijn hoofd omging. Op een dag volgde ik hem naar zijn hut in het bos. Ik liep naar het hokje toe en duwde de deur met kracht open. Voor mij lag languit achterover op de houten vloer de motorman. Hij keek op, kwam langzaam overeind en staarde me aan met een vreemd rood gezicht. Ik wilde iets zeggen, maar voor ik daarin slaagde, verdween de motorman zonder ooit terug te keren. Ik nam mijn intrek in het huisje en woonde er uiteindelijk ruim twintig jaar. Het is waar wat ze zeggen: elk nieuw huis moet beter zijn dan het vorige.
Metamorphosis / Metamorphose

The shop burnt down and my family had to start all over again from scratch. To tell the truth I just stayed on the side lines and made almost no contribution to rebuilding the business. One afternoon I was in the Metamorphosis having a drink when my brother came in. I braced myself but he didn’t say a word. He sat down opposite me and stared at me for a long time. Then he ordered a beer for himself and a Bacardi with a splash of chocolate milk and one and a half ice cubes for me. What a blessing, I thought. How many people do you meet in your lifetime who really put themselves in your shoes?
Translated by David Colmer
De winkel brandde plat en mijn familie moest helemaal weer van voren af aan beginnen. Eerlijk gezegd hing ik er maar wat bij en hielp nauwelijks mee om de zaak weer op de rails te krijgen. Op een middag zat ik in café Metamorphose toen mijn broer binnenkwam. Ik was klaar om me te verdedigen, maar hij zei geen woord. Hij ging tegenover me zitten en keek me langdurig aan. Toen bestelde hij bij de ober een bier en voor mij een Bacardi met een scheutje chocomel en anderhalf klontje ijs. Wat een geluk, dacht ik. Hoeveel mensen ontmoet je in je leven die werkelijk met je meedenken?
Carnival / Carnaval

A dark car drove up and a small girl dressed as a clown got out. She took her bag and crossed the schoolyard. But at school it turned out that carnival wasn’t until next week. The girl was the only one with face paint and she cried inconsolably all morning. Around three her mother came back to pick her up. She was shocked to hear what had happened and, with tears in her eyes, related in detail everything that had gone wrong that morning. She’d probably have done better to keep it to herself. Explaining things, that’s something we’re all very good at.
Translated by David Colmer
Een donkere wagen kwam aangereden en een klein meisje stapte uit. Ze kreeg een tasje aangereikt en vrolijk verkleed als clowntje liep ze over het schoolplein. In de school bleek echter dat carnaval pas volgende week was. Het meisje was als enige geschminkt en de hele ochtend moest ze ontroostbaar huilen. Tegen drieën haalde haar moeder haar weer op. Die schrok hevig toen ze het verhaal hoorde en uitvoerig en met tranen in haar ogen vertelde ze wat er die ochtend allemaal mis was gegaan. Ze had misschien maar beter kunnen zwijgen. Dingen uitleggen, daar zijn we allemaal erg goed in.
Progress / Vooruitgang

Late that summer I went on a long trip through the desert. I had put all my stuff in storage and drove for days on end until the car broke down in the middle of that vast emptiness. In a panic, I started walking, but that might not have been such a good idea because after an indeterminate amount of time I twisted my ankle. I fell down on the rocks, screaming in agony. Fortunately later, alone in the night, I slowly came to my senses. I looked up from the ground at the starry sky and thought, it’s only right, spiritual progress shouldn’t come cheap.
Translated by David Colmer
Tegen het einde van die zomer maakte ik een lange tocht door de woestijn. Ik had al mijn spullen op laten slaan in zo'n citybox en dagen achter elkaar reed ik door, tot midden in de eindeloze ruimte de motor van mijn auto het begaf. In paniek begon ik te lopen, maar dat had ik misschien beter niet kunnen doen, want na onbepaalde tijd verzwikte ik pijnlijk mijn voet. Ik viel neer op de rotsige grond en schreeuwde het uit. Gelukkig kwam ik later, eenzaam liggend in de nacht, langzaam weer een beetje bij zinnen. Ik keek omhoog naar de donkere sterrenhemel en dacht: geestelijke vooruitgang mag immers ook best iets kosten.
In the Alps / In de Alpen

The worst is always overshadowed by something even worse. After her leg got run over, we never heard another word from Hansje about her cold sores. But whinging ran in the family and, pushing her along the Alpine paths, I saw her hand creeping back up to her mouth. Quick as lightning, I leapt forward and before I knew it we were kissing each other, more passionately than I had ever kissed anyone before. A special moment, there in the Alps, even if, unfortunately, it came to nothing. In that very instant Jesus returned to Earth.

Translated by David Colmer
Het ergste wordt altijd overschaduwd door iets wat nog weer erger is. Nadat haar been was overreden, hoorden we Hansje nooit meer over haar koortslip. Maar het gezeur zat in de familie en toen ik haar in de Alpen over de paden reed, zag ik haar hand toch weer richting mond gaan. Vliegensvlug dook ik naar voren en voor ik het wist kusten we elkaar, zo hevig als ik nooit eerder iemand had gekust. Een bijzonder moment, daar in die Alpen, al werd het helaas verknald. Juist op dat ogenblik keerde Jezus Christus terug op aarde.
Plaza St. Ana / Plaza St. Ana

Lisa looked very worried and for a moment I thought she had something important to say, but past the zoo she cheered up again. We walked on to the centre of town and in the evening we took part in a dance competition, which to our surprise we won brilliantly. The celebrations were crazy. An open car was waiting and after a wild drive they dropped us at Plaza St. Ana, where it was raining confetti. At some stage I found myself in the fountain with the winner’s cup, trying to keep my head underwater for ten minutes. I’m not sure why exactly. It just seemed like the right thing to do.
Translated by David Colmer
Lisa keek erg zorgelijk en even dacht ik dat ze iets belangrijks wilde vertellen. Maar voorbij de dierentuin was ze alweer vrolijk. We liepen door naar het centrum en ’s avonds deden we mee aan een danswedstrijd die we tot onze verrassing glansrijk wonnen. Het was een knotsgek festijn. Er stond een open wagen klaar en na een wilde rit werden we afgeleverd op de Plaza St. Ana. Daar regende het confetti en op een bepaald ogenblik lag ik met de bokaal in een fontein en probeerde tien minuten mijn hoofd onder water te houden. Ik weet ook niet precies meer waarom ik dat deed. Het leek op dat moment het juiste om te doen.
The Greengrocer / Groentekar

It was early in the morning. In the distance I saw a big black cross, but when I more or less crashed into it on my bike it turned out to be a charred tree. I sat down, took out a bottle of Fanta, my favourite drink, and after about a quarter of an hour I saw a small van drive up. It was the mobile greengrocer. He stopped, got out and dumped his entire load of carrots, peppers, lettuces and cauliflowers in the ditch. I looked on stunned, although I understood what was happening. I’d seen the same thing happen to a friend of mine in showbiz. Whenever you sell something, you end up hating it.

Translated by David Colmer
Het was vroeg in de ochtend. In de verte zag ik een groot zwart kruis, maar toen ik er min of meer met mijn fiets tegenaan knalde, bleek het een verkoolde boom te zijn. Ik ging zitten, pakte een flesje Fanta, mijn favoriete drank, en na ongeveer een kwartier zag ik hoe een kleine wagen aan kwam rijden. Het was een groentekar. De bestuurder stopte, stapte uit en gooide de hele inhoud, al de bloemkolen, wortels, paprika’s en kroppen sla in de sloot. Versuft keek ik toe, hoewel ik begreep wat er gebeurde. Ik kende het van een vriend van me uit de showbizz. Alles wat je verkoopt dat ga je haten.
The Room / Kamer

In that town there was a room I kept circling. It was near my girlfriend’s. She didn’t know I sometimes climbed those stairs. On the wall there were photos from before the war. I talked to an old Frisian writer about it. He said, “I know that room. I should actually go in there, but I’m afraid I’ve left it too late.” He was right. He died during the Games. The room is still there – up the steps and left down the corridor. Everyone knows more or less what’s inside.
Translated by David Colmer
Er was een kamer in die stad waar ik steeds omheen cirkelde. Het was in de buurt van mijn lief. Ze wist niet dat ik soms die trappen opliep. Aan de wand hingen foto’s van voor de oorlog. Ik sprak er eens over met een oude Friese schrijver. Hij zei: ‘Ik ken die kamer, ik zou er eigenlijk binnen moeten gaan, maar het gaat er niet meer van komen, ben ik bang.’ Hij kreeg gelijk. Hij stierf tijdens de Spelen. De kamer is er nog steeds – de trappen op, linksaf de gang door. Iedereen weet wel zo ongeveer wat erin staat.
Philosophy / Filosofie

Philosophy’s a risky business. Before you know it you’re shut in by walls of books and saying, “It is what it is. The past is the past. What will be will be.” It lets the bastards in. They cut across your yard in their cars and plough up your lawn, they piss in your letterbox, they stick their dicks into your wife, the love of your life, and keep going until nobody in the street bats an eyelid anymore. And then you say, “It is what it is.”

Translated by David Colmer
Er zit een gevaar in filosofie. Voor je het weet zit je ingesloten tussen muren van boeken en zeg je: Het is zoals het is. Het gaat zoals het gaat. Het komt zoals het komt. Het geeft de klootzakken de ruimte. Ze rijden met auto's over je erf, zetten diepe sporen in het gazon, pissen in je brievenbus, steken hun pik in je vrouw, in je lief, net zolang tot niemand in de straat er echt meer wakker van ligt. En dan zeg jij: het gaat zoals het gaat.
Tiger / Tijger

After my recovery I resolved never to be afraid again as long as I lived. I managed that wonderfully well until about forty kilometres outside of Lusaka when we came face to face with a tiger. According to our guide that animal wasn’t even supposed to be there. I was momentarily taken aback, but then acted on instinct by diving forwards and managed to overpower it, watched by a trembling Hans who, back in Europe, to my astonishment, seemed to have forgotten the tiger even existed. Since then I’ve known what every divorced man or woman knows. It’s not the lies that muck up a relationship. It’s the forgetting.
Translated by David Colmer
Na mijn herstel had ik me voorgenomen in mijn leven nooit meer bang te zijn. Dat lukte wonderwel, tot we zo'n veertig kilometer voor Lusaka ineens oog in oog stonden met een tijger. Volgens de reisgids had dat beest daar helemaal niet mogen staan. Even was ik perplex, maar intuïtief dook ik naar voren en slaagde erin het dier te overmeesteren, gadegeslagen door een bibberende Hans die zich terug in Europa tot mijn verbijstering niets meer van de tijger wist te herinneren. Sinds die dag weet ik wat elke gescheiden vrouw of man weet. Het is niet het liegen dat een relatie om zeep helpt. Het is de vergeetachtigheid.
Newspaper Stand / Kiosk

It was ten years ago but the disbelief could still rise. We got the news late at night, in the restaurant on the way to Rostock: he’d taken his life. I walked out – into the dark – but found the same there as inside. He could have done it differently. He could have pushed that long list of action items to one side, picking out one or two good ones. The plan with the newspaper stand on a Caribbean island for instance. That was a good idea – doable. I could have visited him there. On the beach we could have plotted out brand new lives. For me too.
Translated by David Colmer
Het was tien jaar geleden, maar nog steeds kwam het ongeloof terug. We hoorden het laat in de avond, in het restaurant op weg naar Rostock, dat hij zijn leven had genomen. Ik liep naar buiten, de nacht in, maar vond daar hetzelfde als binnen. Hij had het anders kunnen doen. Hij had die lange waslijst aan actiepunten opzij kunnen schuiven, om er één of twee goeie uit te pikken. Neem het plan van die kiosk op een van de Caribische eilanden. Het was een goed idee - overzichtelijk. Ik zou hem daar zijn komen opzoeken. Op het strand hadden we onze levens opnieuw kunnen uittekenen. Ook dat van mij.
System / Systeem

It had come to this: we could no longer turn right into Burgstraat. An automatic gate was stopping us and nobody in all of Ghent knew why. The question was passed on to Brussels and from there to computer experts all over the world. And I could tell, they feigned know-how, but Nico, a friend of mine, smiled and explained that we humans had lost control of the computers. He said, “The only thing we can do is shut it down, the whole system.” “Then that’s what we’ll do!” I exclaimed, ready for battle. “Unfortunately we can’t,” he said drily. “To do that, we’d have to turn right into Burgstraat first.”

Translated by David Colmer
Het was zover: bij de Burgstraat mochten we niet langer rechtsaf. We werden tegengehouden door een automatisch bewaakte poort en in heel Gent was geen mens meer die wist waarom. De vraag werd doorgespeeld aan Brussel en even later aan allerhande computerspecialisten in het buitenland. En ik merkte wel, zij veinsden kennis, maar Nico, een vriend van me, glimlachte en legde uit dat we als mens de controle over de computers kwijt waren. Hij zei: 'Het enige wat we kunnen doen is alles stil leggen, het hele systeem.' 'Dan doen we dat toch,' riep ik strijdbaar. 'Het zal helaas niet gaan,' zei hij fijntjes. 'Dan moeten we namelijk bij de Burgstraat rechtsaf.'
Nails / Spijkers

My father grew up in the 1930s. Days of poverty. They never had enough of anything. Later he got into the building trade during the post-war boom. Houses were going up everywhere and he’d always truck leftover supplies straight to our yard. It could come in handy some day. When he retired the sheds were so full he could only get in there with a shoehorn. But he was proud of how much he’d stockpiled and boasted about it on birthdays, saying, “Son, no matter how long I live I’ll never need to buy another nail.” Our Uncle Sake was different. He said, “Son, no matter how long I live I never want to see another nail.”
Translated by David Colmer
Mijn vader groeide op tijdens de crisis van de jaren dertig. Er was altijd tekort. Na de oorlog kwam hij in de bouw terecht. Het was de zogenaamde opgaande tijd. Er werd gebouwd als een gek en al het materiaal dat als afval op bouwplaatsen bleef liggen, werd rechtstreeks bij ons het erf op gereden. Het kon nog eens van pas komen. Toen hij met de VUT ging, zaten de schuren zo vol dat hij er zelf wel uit kon gaan. Maar hij was trots op zijn voorraden en tijdens verjaardagsfeesten dan schepte hij erover op. Hij zei: 'Jonge, ik hoef in mijn hele leven nooit weer een spijker te kopen.' Onze oom Sake was anders. Die zei: 'Jonge, ik hoef in mijn hele leven nooit weer een spijker te zien.'
Good Is Good / Goed is goed

What are you getting at? What do you mean: hop, step and jump? You mean moving like a knight in chess? Jumping over the other pieces? Well then you should say so. You’re always so precise. Such a lover of detail. You’re mad about details, aren’t you?

You want it to be too good. Yes, that’s it. You’re so keen to get everything right. But you go too far. You want to sort out your whole life in one fell swoop. But what does that mean? What exactly does it mean? It seems like a very big deal, an about-face. But it actually takes very little. A big change means nothing. Turn around and it’s done.

Sometimes I wonder if you really want me. Or if you’re mainly in love with the fact you’re supposed to have it good. Dom jonkje. That’s how you say it in Frisian, isn’t it? Silly boy. As unreasonable as he was, your father turned out to be right. Remember what he told you once in the garden.

Good is good.

Back then you didn’t have a clue what it meant. You had no idea what he was getting at. It seems too simple for words. But it’s actually terrifically complicated. It’s a mysterious understanding of the point where you have to stop doing what you’re doing. The point where you know it’s enough. If you keep going you’ll have gone over the crest and be heading back downhill again.

Am I right? Do you remember?

This is what you told me.

You were hunched over in the garden one overcast afternoon, kneeling on an old hessian bag. Your father had asked you to dig up some potatoes. Concentrating intensely you rooted through the soil. Your father was nearby transplanting the kale. Walking past he said, “You’re too precise. You shouldn’t spend too much time on a job like that.”

“Is this good?” you asked.

He said, “You have to feel it. Good is good.”

You sped up, trying to be less meticulous. But after you rolled the potatoes out in the shed, he was suddenly there behind you. “Come with me,” he said. You walked along behind himwith your head bowed. Back in the garden, he used a rake to scrape loads of loose potatoes up out of the ground. You hadn’t searched hard enough.

Dom jonkje.

Your good wasn’t good enough.

You looked at the dark soil and promised yourself that next time you’d keep on digging until you were sure you’d got every last bloody potato.
Translated by David Colmer
Wat betekent dat? Wat bedoel je daarmee, hinkstapspringend? Nee, maar jij bedoelt, als een paard bij schaken. De paardensprong. Nou, dan moet je dat ook zeggen. Jij bent toch zo precies? Jij houdt toch zo van details? Je bent toch zo op de details?

Je wilt het te goed doen. Ja. Dat wil jij. Jij wilt het zo graag goed doen. Maar je slaat door. Met één beweging wil je je leven op orde brengen. Maar wat betekent dat nou? Wat betekent dat nou precies? Het lijkt heel wat, een ommekeer maken. Maar er is heel weinig voor nodig. Een grote verandering betekent niks. Draai je om en het is gebeurd.

Soms vraag ik me af of je me echt wilt. Of dat je vooral verliefd bent op het feit dat het goed met je moet gaan. Dom jonkje. Zo heet dat toch in het Fries? Je vader had in al z'n onredelijkheid nog gelijk ook. Denk eens aan wat hij je vertelde, in de tuin.

Goed is goed.

Vroeger had je geen idee wat dat betekende. Je had geen idee wat hij daarmee bedoelde. Het lijkt te simpel voor woorden. Maar eigenlijk is het razend ingewikkeld. Het is een mysterieus soort kennis van het moment waarop je moet stoppen met goed doen. Het moment waarop je weet dat het genoeg is. Als je nog verder gaat, dan ga je juist over de top weer naar beneden.

Heb ik gelijk? Weet je het nog?

Dit heb jij mij verteld.

Op een druilerige middag zat je voorovergebogen in de tuin, geknield op een oude jutezak. Je vader had je gevraagd of je aardappels wilde rooien. Geconcentreerd wroette je door de aarde. Je vader was verderop bezig met het verpoten van de boerenkool. Toen hij voorbij liep, zei hij: 'Je bent te precies. Besteed niet te veel tijd aan dit klusje.'

'Doe ik het zo goed?' had je gevraagd.

Hij zei: 'Je moet het aanvoelen. Goed is goed.'

Je ging sneller wroeten en probeerde niet te secuur te zijn. Maar nadat je de aardappels in de schuur had uitgerold, stond hij plotseling achter je. 'Kom mee,' riep hij. Schuldbewust liep je achter hem aan. Terug in de tuin haalde hij met een hark een heleboel losse aardappels uit de grond omhoog. Je had niet goed genoeg gezocht.

Dom jonkje.

Blijkbaar was goed toch niet goed genoeg.

Je keek naar de donkere aarde en beloofde jezelf om de volgende keer net zolang te wroeten tot je zeker wist dat je elke verdomde aardappel te pakken had.
Swamp / Moeras

Our region was marshy and inaccessible and as far as I knew nobody was pining for decisive leadership. Our region was doing just fine without vision. We had a clear preference for weak leaders, simply because someone who wanted to get things moving in the right direction wouldn’t suit us – they’d just disrupt relations. That was why I had no fear of the coming elections. I drank a beer in the morning and around five I gladly cast my vote for a clown who would only push us further into the swamp. It’s where we feel at ease.
Translated by David Colmer
Onze streek was drassig en moeilijk begaanbaar, en voor zover ik wist zat niemand er te wachten op daadkrachtig leiderschap. Onze streek tierde prima zonder visie. We hadden een duidelijke voorkeur voor een zwakke leider, simpelweg omdat we niet gebaat waren bij iemand die de zaak in een goede richting wilde stuwen - het zou de verhoudingen alleen maar verstoren. Daarom keek ik zonder angst de verkiezingen tegemoet. Ik dronk 's ochtends een glas bier en stemde tegen vijf uur met veel plezier op een clown die het land nog weer verder het moeras in ging helpen. Het is waar we ons prettig voelen.
The Story that Is Most Convenient / Het verhaal dat ons het beste van pas komt

My father was constantly smoking, always a cigarette in one hand. Never able to stop his whole life long. Maybe he wanted to, but he just couldn’t manage it. At birthday parties we’d try to convince him, but he’d just smile enigmatically and say he’d read in the paper about a professor from Australia who claimed that smoking might actually be good for you. After his death my Uncle Matheüs used to drop in regularly. We’d talk about the past and, inevitably, one morning the Australian professor came up. For a moment I thought my uncle was going to get angry about his brother’s silly excuses. But he coughed and said, “We all tell ourselves the story that’s most convenient.”
Translated by David Colmer
Mijn vader was altijd aan het roken, altijd die sigaret in zijn hand. Zijn hele leven heeft hij er nooit mee kunnen stoppen. Misschien wilde hij het wel, maar het lukte gewoon niet. Op verjaardagsfeesten probeerden we hem te overreden, maar dan lachte hij geheimzinnig en vertelde dat hij in de krant had gelezen over een professor uit Australië die had beweerd dat roken misschien zelfs goed voor de gezondheid zou kunnen zijn. Nadat hij was overleden, kwam regelmatig onze oom Matheüs even op bezoek. Dan haalden we herinneringen op en natuurlijk kwam op een ochtend de Australische professor ter sprake. Even dacht ik dat mijn oom kwaad zou gaan worden, op de onnozele smoesjes van zijn broer. Maar hij kuchte en zei: 'We vertellen onszelf allemaal het verhaal dat ons het beste van pas komt.'
Forest House / Boshuis

A secret doesn’t mean anything. The moment it’s revealed it disappears – as if there never was a forest house. Everyone was curious at first when the doors opened but after a few months the novelty was gone. People thought they understood and maybe they did. But I was stuck with the spectre that had planted the seed of silence in me. I sat motionless in my car, woke up at night for no reason at all. I know it’s foolish, but sometimes I lie in bed imagining the doors have closed again – that the world has gone back to darkness and my life has finally regained some meaning.

Translated by David Colmer
Een geheim betekent niets. Wanneer het wordt onthuld is het verdwenen – alsof er nooit een boshuis is geweest. Aanvankelijk was iedereen nieuwsgierig, toen de deuren opengingen, maar binnen enkele maanden was het nieuwtje eraf. Men dacht dat men het begreep en misschien deed men dat ook wel. Maar ik bleef zitten met de geest die het zwijgen in me had geplant. Ik zat doodstil in mijn auto, werd 's nachts wakker van niets. Ik weet dat het dwaas is, maar soms lig ik in bed en stel me voor dat de deuren opnieuw dichtklappen – dat de wereld opnieuw donker wordt en mijn leven eindelijk weer zin heeft.
At Lauwers College I Fell in Love for Real / Op het Lauwers College werd ik voor het eerst echt verliefd

After primary school my father wanted me to go to the tech in Burgum. A beautiful small school, he said. It ended up being Buitenpost, Lauwers College, the kind of big comprehensive that is so common in Friesland.

It drew students from all over and most of them rode bikes, heading there every morning in large groups.
The first day after the summer holidays, my eyes were almost popping out of my head: boys with manes of wild hair, girls in provocative clothes.

“You did recognise Nyk?”

“I recognised his face, I knew his name... But, well, I’ve seen so many of those boys here.”

“And how long now before you retire?”

“I’m... I turn 57 soon. I have to do at least ten more years.”

It had to happen: at the Lauwers College I fell in love for real for the first time. It took months, maybe a whole year, before I finally dared to ask her out. Unfortunately she fancied someone else, not me.

Years later on the last day of school I was with a group of friends in the Ringo, the well-known disco in Veenklooster. It was a kind of party and suddenly I saw her there. We got talking and after a while she asked,
“Do you want to come back home with me?”

Of course I should have said yes. I wanted to. But I said something else. I said, “I’m going out later with some friends.”

Late that night, the night of the last day of school, after much rambling, we rode past the school building. It was actually early in the morning. Maybe it was because of the chance I’d wasted, maybe it was just tiredness. I thought, this will never come back. Never again will I ride my bike to this school building early in the morning.

I’ve been back a few times since.

Maybe what Harry Mulisch once claimed is true, that everyone has a kind of absolute age.Yes, then I’m always seventeen.

From that perspective I never left.
Translated by David Colmer
Na de basisschool wilde mijn vader het liefst dat ik naar de Mavo ging, in Burgum. Een mooi klein schooltje, zei hij. Het werd uiteindelijk Buitenpost, het Lauwers College, een grote streekschool zoals er in Friesland veel meer zijn.

Jongeren uit de wijde omgeving gaan ernaartoe, elke ochtend opnieuw, meestal op de fiets, in grote groepen.
De eerste dag, na de grote vakantie, keek ik me de ogen uit: Jongens met grote wilde bossen haar, meisjes in uitdagende kleren.

'U herkende Nyk nog wel?'

'Ik herken zijn gezicht, ik kende zijn naam... Maar ja, ik heb hier zoveel van die jongens gezien.'

'En hoelang moet je nog tot je pensioen?'

'Ik ben... ik word straks 57. Ik moet nog minimaal tien jaar.'

Het moest wel gebeuren, op het Lauwers College werd ik voor het eerst echt verliefd. Het duurde maanden, misschien wel een jaar, voordat ik haar uiteindelijk durfde te vragen. Jammer genoeg was ze op iemand anders, niet op mij.

Jaren later op de laatste schooldag was ik met een groepje vrienden in de Ringo, de bekende discotheek in Veenklooster. Het was er feest en plotseling zag ik haar zitten. We raakten in gesprek en na een poosje vroeg ze:
'Ga je met me mee naar huis, ga je met me mee?'

Natuurlijk had ik ja moeten zeggen. Dat wilde ik ook zeggen. Maar ik zei iets anders. Ik zei, ik ga straks nog even met m'n vrienden op pad.

Later die nacht, die nacht van de laatste schooldag, reden we na veel omzwervingen met ons groepje in de vroege ochtend langs het schoolgebouw. Misschien kwam het door de kans die ik had laten schieten, misschien was het gewoon de vermoeidheid. Ik dacht, dit komt nooit weer terug. Nooit weer in mijn leven zal ik 's ochtends vroeg naar dit schoolgebouw fietsen.

Uiteindelijk ben ik er nog een paar keer geweest.

Misschien is het waar wat Harry Mulisch ooit beweerde, dat iedereen een soort absolute leeftijd heeft.

Ja, dan ben ik voor altijd zeventien.

Zo bekeken ben ik er eigenlijk nog steeds.
Long Vacation / Grote vakantie

Going on holiday was, according to my father, unknown in the old days. “We were among the first in our village to go off on a trip,” he said.

I thought, he’s making it up. But maybe he was right. In the mid-sixties they went to Ameland with homemade caravans my Uncle Marten had put together. It was during the so-called economic boom.

“Should I take my hands out of my pockets? You don’t know, do you?”

I was an afterthought. Unlike my brother and sisters, I didn’t experience those early years. By the time I was born, the caravans were too old and Ameland was a thing of the past.

What a disappointment.

But fortunately my father had developed a taste for it. He said, “We have to go away on holiday again!”

Modern tourism was getting popular. But whereas others went to Spain or Yugoslavia, my parents opted for Appelscha and Bakkeveen.

Later, when I’d stopped going with them, they always stayed at a campground on a farm. One summer’s day my father died there.

During a book-week tour, I once spoke to the writer Tommy Wieringa. He said, “Nothing could be sadder than dying at a campsite.”

I don’t believe it was like that, in this case, looking back. It was beautiful weather, his favourite spot.

That morning my mother had asked, “Are you meditating?” He had nodded almost imperceptibly from his summer chair.

In the afternoon he slipped away.

You could say, on his long vacation.

Translated by David Colmer
Op vakantie gaan, dat bestond volgens mijn vader vroeger helemaal niet. 'Wij waren in ons dorp een van de eersten die erop uit gingen,' riep hij.

Ik dacht, hij verzint maar wat. Maar misschien had hij zelfs nog wel gelijk. Midden jaren zestig gingen ze naar Ameland, in caravans die mijn oom Marten zelf had gebouwd. Het was de zogenaamde opgaande tijd.

'Moet ik de handen uit mijn zakken halen? Je weet het niet hè?'

Ik was een nakomer, anders dan mijn broer en mijn zusters heb ik die beginjaren nooit meegemaakt. Toen ik geboren werd, waren de caravans te oud en was het afgelopen met Ameland.

Wat een teleurstelling.

Maar gelukkig had mijn vader er aardigheid aan gekregen. Hij zei: 'We moeten wel weer op vakantie!'

In die tijd was het moderne toerisme al behoorlijk aan het opkomen. Maar waar anderen naar Spanje gingen of Joegoslavië, daar kozen mijn ouders voor Appelscha en Bakkeveen.

Later, toen ik niet meer meeging, bezochten ze altijd een boerencamping. Op een zomerdag is mijn vader daar ook overleden.

Tijdens zijn boekenweektournee sprak ik eens met schrijver Tommy Wieringa. Hij zei: 'Eigenlijk is er niks zo triest als sterven op de camping.'

Ik geloof niet dat het zo was, in dit geval, achteraf bekeken. Het was mooi weer, op z'n favoriete plek.

Die ochtend had mijn moeder nog gevraagd: 'Ben je aan het mediteren?’ Bijna onzichtbaar had hij geknikt, vanuit zijn zomerstoel.

Die middag is hij heengegaan.

Je zou kunnen zeggen: op de grote vakantie.